kor62018
Leucemia mieloide kronike. Nevojitet një model i ri trajtimi
Sot, mjekët kanë në dispozicion 5 lloje të ndryshme barnash dhe analiza, për të identifikuar karakteristikat e leucemisë kronike mieloide, që të mund të kuptojnë se cila është zgjidhja e duhur për të gjithë. Pa harruar këtu kompleksitetin e këtyre pacientëve, të cilët shpesh janë të moshuar të prekur edhe nga sëmundje të tjera. Mjekët, pacientët dhe institucionet kanë hedhur propozime të reja për menaxhimin optimal të këtij kanceri të rrallë të gjakut, gjatë një konference mbi trajtimin e leucemisë kronike mieloide, që është mbajtur më 2 korrik në Romë.
Në Itali numërohen rreth 1000 raste të reja me LMC çdo vit, me një total prej rreth 18-20 mijë pacientësh që jetojnë me këtë sëmundje dhe shpesh, edhe me sëmundje të tjera. Pjesa më e madhe e diagnostikimit, në fakt, bëhet rreth moshës 60-vjeçare, me përhapje më të gjerë te meshkujt. Bëhet fjalë, pra, për subjekte të brishta, kompleksiteti i të cilave duhet të menaxhohet nga një ekip specialistësh (kardioonkologë, diabetologë, pneumologë e geriatër) në mënyrë që të gjendet terapia më e mirë e mundshme.
"Sot, falë barnave me shënjestër molekulare, ne mund ta kronicizojmë sëmundjen, por për të arritur këtë qëllim, nuk është më e mjaftueshme dhënia e pilulës së parë që redukton sëmundjen; ne duhet të synojmë atë që mund ta bëjë pacientin të pavarur nga terapia", tha Felice Bombaci (ONLUS).
Barnat që kanë revolucionarizuar trajtimin e LMC-së, thekson shënimi, janë frenuesit e tiroksinë kinazës (TKI), që tashmë janë futur në gjeneratën e tretë. Për të zgjedhur se cili nga specialitetet është më i përshtatshëm për pacientin individual, duhet të merret parasysh efikasiteti i terapive nga njëra anë dhe, nga ana tjetër, ndikimi që këto mund të kenë në cilësinë e jetës, në kuptimin e efekteve të padëshiruara.
Sot, pacientët që zhvillojnë rezistencë ose intolerancë ndaj TKI-ve të gjeneratës së parë dhe të dytë (të përdorura në fillim të trajtimit, respektivisht, për pacientët me sëmundje më pak ose më shumë agresive) shpesh u nënshtrohen terapive që nuk sigurojnë përfitime të konsiderueshme klinike dhe, në vend të kësaj, sjellin një ngarkesë të panevojshme efektesh anësore dhe toksiciteti.
"Te pacientët me rrezik të lartë përparimi, edhe nëse trajtohen me barna të gjeneratës së dytë, përgjigjja e munguar sugjeron se sëmundja ka ndryshuar, se proteinat e tiroksin kinazës, shënjestra e terapisë, janë modifikuar kështu në mënyrë që të pengojnë veprimin e barit", ka nënvizuar Giuseppe Saglio (Universiteti i Torinos). "Te këta pacientë, TKI-të e gjeneratës së tretë kanë qenë veçanërisht efikase dhe mund të përshkruhen drejtpërdrejt në linjën e dytë të trajtimit".